ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ ΤΩΡΑ
Μία καλοστημένη θεατρική παράσταση έχει
στηθεί εδώ και λίγο καιρό από τον μνημονιακό θίασο αποτυχημένων πολιτικών,
δοσίλογων καθηγητών και ΜΜΕ ενάντια στο “νομοσχέδιο Μπαλτά” για την εκπαίδευση.
«Όχι Μπαλτά στην Παιδεία» τσίριξαν μερικές εκατοντάδες συγκεντρωμένων,
ανάμεσά τους οι Α. Γεωργιάδης, Σ. Θεοδωράκης, Φορτσάκης, όπως και οι πρώην
υπουργοί και υφυπουργοί παιδείας, Διαμαντοπούλου, Λοβέρδος, Αρβανιτόπουλος,
Χριστοφιλοπούλου. Την νεοφιλελεύθερη φιέστα
οργάνωσαν τα κομματικά επιτελεία των ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, οι φίλοι τους
καναλάρχες, πρώην πρυτάνεις και μεγάλο-καθηγητές, ιδιοκτήτες ιδιωτικών σχολείων
και φροντιστηρίων.
Όλοι αυτοί που πέντε ολόκληρα χρόνια
εφάρμοσαν με θέρμη τις μνημονιακές πολιτικές στην εκπαίδευση, έχουν το
απίστευτο θράσος να υποστηρίζουν ότι η αναίρεση, των πολιτικών τους, θα πάει
την εκπαίδευση 100 χρόνια πίσω. Είναι οι ίδιοι που την πήγαν 100 χρόνια πίσω με
τους “μεσαιωνικούς” νόμους τους, που έφτασαν την χρηματοδότηση για τα σχολεία
και τα ΑΕΙ-ΤΕΙ στο ναδίρ, έφεραν τις διαγραφές, κατάργησαν το άσυλο, έκλεισαν
σχολεία και σχολές, άφησαν νηστικούς τους μαθητές στα σχολεία να λιποθυμάνε.
Είναι οι ίδιοι που προώθησαν κάθε είδους ιδιωτική εκπαίδευση, ήθελαν να μπουν
δίδακτρα, πέταξαν δεκάδες χιλιάδες μαθητές έξω από σχολεία και τα πανεπιστήμια,
απέλυσαν καθηγητές και διοικητικούς υπάλληλους. Είναι οι ίδιοι που υποστήριξαν
και ψήφισαν τα μνημόνια και τα μέτρα τους υποθηκεύοντας το μέλλον των επόμενων
γενιών.
Μπορεί η
κίνηση αυτή να είναι κοινωνικά περιθωριακή, αλλά δεν σημαίνει ότι δεν έχει
βάθος. Είναι μέρος της πολιτικής και ιδεολογικής αντεπίθεσης των
αστικών-μνημονιακών δυνάμεων, των εκβιασμών των ιμπεριαλιστών, της προπαγάνδας
των εγχωρίων δοσίλογων και μάλλον θα έχει συνέχεια. Δεν είναι μόνο το
νομοσχέδιο που τους ενοχλεί. Στοχεύουν, όπως δήλωσε η καθηγήτρια Β. Κιντή,
εισηγήτρια της εκδήλωσης, στην «κουρελαρία των καταλήψεων και τις
ιδεολογικές εμμονές περιθωριακών τύπων», δηλαδή στους αγώνες των φοιτητών
και εργαζομένων για την υπεράσπιση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας. Στοχεύουν
να πείσουν την κοινωνία ότι μόνο όποιος έχει λεφτά, ή είναι «άριστος», θα
μπορεί να σπουδάσει. Στοχεύουν να πείσουν ότι οι αγώνες των φοιτητών, μαθητών
και εργαζομένων της εκπαίδευσης είναι εγκληματικές ενέργειες ή και τρομοκρατία.
Εξάλλου ήδη
από το 2011 ο νόμος Διαμαντοπούλου (ψηφίστηκε από ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ), αποτέλεσε
σημείο ενοποίησης των αστικών δυνάμεων. Τότε ήταν το προμήνυμα της κυβέρνησης
Παπαδήμου. Εξ ου και οι δηλώσεις της Διαμαντοπούλου, στην φιέστα στο Μαρούσι,
πως όλοι οι νόμοι για την παιδεία στο μέλλον να πρέπει να ψηφίζονται από τα 3/5
της Βουλής. Βέβαια όταν το 2011 πέρναγε το νόμο-ταφόπλακα για την τριτοβάθμια
εκπαίδευση, δεν την απασχολούσε η κοινωνική νομιμοποίηση, αφού αγνόησε την
αντίθεση της πλειοψηφίας της πανεπιστημιακής κοινότητας και ειδικά των φοιτητών που πραγματοποίησαν μαζικές διαδηλώσεις και καταλήψεις
διαρκείας σε εκατοντάδες σχολές ενάντια στον νόμο. Όσο για την ισχυρή πλειοψηφία στη βουλή στις εκλογές, 8
μήνες μετά, τα κόμματα που ψήφισαν τον νόμο μετά βίας πήραν 35%...
Η απάντηση του φοιτητικού κινήματος
απέναντι στις μνημονιακές προκλήσεις δεν πρέπει να περιοριστεί στην πολιτική
καταδίκη, αλλά αυτή να δοθεί μαχητικά στο δρόμο και στις σχολές. Οι μνημονιακοί
καθηγητές πρέπει να αποκαλυφθούν και να στοχοποιηθούν και να περιθωριοποιηθούν
σε κάθε σχολή. Να πραγματοποιηθούν δυναμικές συγκεντρώσεις και πορείες αν
τολμήσουν να ξανακάνουν παρόμοιες «συγκεντρώσεις». Σε αυτούς που μαύρισαν τις
ζωές μας, να μην τους αφήσουμε σπιθαμή γης, για να
σπείρουν το δηλητήριο τους.
Πέρα από
αυτά, το φοιτητικό κίνημα πρέπει με τους αγώνες του να βγει δυναμικά στο
προσκήνιο. Μην περιμένουμε παθητικά από την κυβέρνηση να λύσει τα προβλήματα
μας. Η δειλή της πολιτική και η λογικές του “έντιμου συμβιβασμού” οδηγούν σε
συμβιβασμούς και στην εκπαίδευση. Οι αλλαγές για τα ΑΕΙ και ΤΕΙ αποσύρθηκαν από
το νόμο που τελικά ψηφίστηκε από τη βουλή. Το νέο νομοσχέδιο είναι άγνωστο τι
περιέχει και αν έστω και τα λίγα καλά που προέβλεπε θα ψηφιστούν. Μόνο οι
μαζικοί και δυναμικοί αγώνες των φοιτητών, των νέων και των εργαζομένων μπορούν
να σταματήσουν την κατρακύλα της εκπαίδευσης και να επιβάλλουν τα δίκαια
αιτήματα που θα πάνε την εκπαίδευση και την κοινωνία πολλά χρόνια μπροστά σε
αντίθεση με το άθλιο μνημονιακό καθεστώς.