Αθήνα: Καταγγελία για τις πρόσφατες χουλιγκάνικες επιθέσεις και ενέργειες σε σειρά συνελεύσεων και σχολών

Οι Σύλλογοι, όργανα των φοιτητών και των αγώνων,

όχι αρένες μηχανισμών και εκφυλισμού!

 

Ενώ φοιτητές και νεολαία αντιμετωπίζουμε το ν. Κεραμέως, ζήτημα ζωής ή θανάτου για το φοιτητικό κίνημα και τους συλλόγους, δυνάμεις από τη μια των ΕΑΑΚ (πρωταγωνίστρια και αυτή τη φορά η ΑΡΑΣ) και από την άλλη των αυτόνομων / αναρχικών, θεωρούν την στιγμή κατάλληλη για να διαλύονται γενικές συνελεύσεις συλλόγων και πολιτικές εκδηλώσεις. Το τελευταίο διάστημα, σειρά χουλιγκάνικων επιθέσεων μεταξύ των 2 αυτών «χώρων» απειλούν να μετατρέψουν τις σχολές, τους συλλόγους και τις διαδικασίες τους σε αρένες απολίτικων, χυδαίων αντιπαραθέσεων. Μια «βεντέτα» στις πλάτες των συνελεύσεων, του κινήματος και των φοιτητών, με θλιβερά, επικίνδυνα επεισόδια (Πολυτεχνείο, ΕΚΠΑ, ΠαΠει…), που μάλιστα είχαν αποτέλεσμα τραυματισμούς. Και οι 2 «χώροι» είναι συνυπεύθυνοι γι’ αυτή την εκφυλιστική κατάσταση.

=> Είναι τεράστιες οι ευθύνες των ΕΑΑΚ – ιδιαίτερα των δυνάμεων που έχουν κυριαρχήσει στο εσωτερικό τους, της τραμπούκικης νοοτροπίας και πρακτικής που έχουν καλλιεργήσει. Νοιάζονται μόνο πως θα κρατήσουν την επιρροή τους και τον έλεγχο των συλλόγων, σαν να είναι τσιφλίκια τους. Έχουν απονεκρώσει συνελεύσεις και διαδικασίες, μετατρέποντάς τις σε «σφραγίδες» (συσκέψεις ΔΣ, τηλε-διαδικασίες και μάλιστα συνδιοίκησης μαζί με μεγαλοκαθηγητές όπως στο Μαθηματικό ΕΚΠΑ όπου πρόσφατα διέλυσαν τη συνέλευση κ.λπ.). Όλο αυτό το διάστημα (μετά από μια γραφειοκρατική σύμπραξη με την ΠΚΣ), αδιαφορούν για τις αγωνίες και ανάγκες των φοιτητών να αναπτυχθεί ένας πραγματικός αγώνας διαρκείας για την ανατροπή του νόμου. Έχουν μετατρέψει τις γενικές συνελεύσεις σε «κλειστές λέσχες» των κομματικών τους μελών, δημιουργώντας αφόρητες καταστάσεις ώστε να φιμώσουν οποιαδήποτε άλλη φωνή, αποκαλώντας όποια άλλη άποψη ακούγεται έως και «ασφαλίτικη», πως «εξυπηρετεί τους σχεδιασμούς της κυβέρνησης» κ.ά. Και μετά παριστάνουν τους προστάτες και εγγυητές της λειτουργίας των συλλόγων, της προστασίας τους από «εξωτερικούς εχθρούς». Δυστυχώς, αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να αλλάξει με τα λόγια, από άλλες δυνάμεις στο εσωτερικό των ΕΑΑΚ, που βλέπουν το πρόβλημα εδώ και χρόνια, αλλά δεν κάνουν τίποτα ουσιαστικό για να το αντιμετωπίσουν ή «βολεύονται» συμπράττοντας εκλογικίστικα.

=> Ο «χώρος» και οι ομάδες των αυτόνομων / αναρχικών έχουν εξίσου τεράστιες ευθύνες. Συνήθως μακριά από συλλογικές διαδικασίες, χωρίς σχέδιο και ενδιαφέρον για τους συλλόγους και το κίνημα, λειτουργούν σαν να μη δίνουν λόγο σε κανέναν. Δεν είναι λίγες οι φορές που η ανεξέλεγκτη δράση τους έχει οδηγήσει σε σοβαρούς τραυματισμούς οποιουδήποτε βρουν απέναντί τους, δημιουργώντας μια απεχθή κατάσταση, που μόνο διαλυτικά λειτουργεί.  Και αυτοί, απ’ την πλευρά τους, πιστεύουν ότι έχουν το δικαίωμα να αυτοσυντηρούνται επιβάλλοντας τις αποφάσεις και πρακτικές τους με οποιονδήποτε τρόπο. Αυτή η στάση τους είναι και αποτέλεσμα της υιοθέτησης απολίτικων, αντιδραστικών και νεοφιλελεύθερων ιδεολογημάτων, όπως «έξω κόμματα και παρατάξεις» ή «ατομικότητες», παίζοντας στο ίδιο μοτίβο απαξίωσης και διάλυσης κάθε οργανωμένης πάλης. Αφήνουν τους φοιτητές, τους συλλόγους, τη νεολαία εκτεθειμένους σε κάθε επίθεση της αστικής πολιτικής, του κράτους και των μηχανισμών του. Kαι δεν λείπουν ανάμεσά τους οι αυτόκλητοι ηγετίσκοι, που, όταν μπορούν, δημιουργούν δικά τους «τσιφλίκια» ή εφαρμόζουν απ’ τη μεριά τους το «νόμο του ισχυρού» (π.χ. κατάληψη πρυτανείας Παν. Ιωαννίνων όπου απαγόρευαν την παρουσία αριστερών δυνάμεων, γεγονότα ΠαΠει, στέκι ΑΣΟΕΕ παλιότερα, πρόσφατα στο ΕΜΠ κ.ά.).

Δεν είναι η πρώτη φορά που τέτοιες ομάδες λύνουν «ανοιχτούς λογαριασμούς» με τέτοιους όρους. Με εκφυλισμένες πρακτικές, από την αστική πολιτική και τη σαπίλα της, που τις φέρνουν μέσα στο κίνημα. Είτε μεταξύ τους, είτε κατασκευάζοντας φανταστικούς «εσωτερικούς εχθρούς», είτε με αχαρακτήριστες πρακτικές, που έχουν γίνει βούκινο σε όλη την αριστερά και τους αγωνιστές. Δείχνουν την γύμνια τους, την πλήρη έλλειψη σχεδίου και αρχών. Ότι τους νοιάζει μόνο το «μαγαζάκι» τους, να αναπαράγονται με κάθε τρόπο, ακόμα και πάνω σε συντρίμμια, στην αηδία που αυτά τα φαινόμενα προκαλούν στους νέους.

Αν είχαν μια (πολιτικά) εγκληματική ευθύνη γι’ αυτές τις πρακτικές και παλιότερα, τώρα που το φοιτητικό κίνημα βρίσκεται αντιμέτωπο με το νόμο-ταφόπλακα της Κεραμέως, τι κάνουν άλλο με αυτή την στάση από το να «εξυπηρετούν αντικειμενικά τους σκοπούς της κυβέρνησης»; Να απαξιώσει πλήρως τους συλλόγους, στα μάτια των φοιτητών. Να ανοίξει τον δρόμο για την αποσυγκρότηση και διάλυση του φοιτητικού κινήματος. Όχι μόνο από την αστυνομική καταστολή, αλλά εκμεταλλευόμενη και αυτό τον «ετσιθελισμό». Ήδη τα κυβερνητικά «παπαγαλάκια» έχουν εκμεταλλευτεί την κατάσταση, για να εξαπολύσουν την προπαγάνδα περί ανομίας στα πανεπιστήμια και ανάγκης φύλαξής τους.

Οι αγωνιστές και οι δυνάμεις που ενδιαφέρονται και αγωνιούν για το κίνημα και τους αγώνες, πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι: Αυτές οι πρακτικές πρέπει να κοπούν από τη ρίζα τους! Οι δυνάμεις αυτές φέρουν καθοριστική ευθύνη για το ότι το φοιτητικό κίνημα βρίσκεται στη χειρότερη κατάστασή του, ενώ αντιμετωπίζει την κρισιμότερη επίθεση από την περίοδο της χούντας! Και μάλιστα βοηθώντας, αντικειμενικά, τις επιδιώξεις της κυβέρνησης να φέρει την αστυνομία μέσα στις σχολές, με οποιοδήποτε πρόσχημα!

Απαραίτητη προϋπόθεση για να αναγεννηθεί το φοιτητικό κίνημα και να ζωντανέψουν οι σύλλογοι, είναι μια σοβαρή αλλαγή των συσχετισμών. Να νικηθούν πολιτικά αυτές οι γκρούπες, να σταλούν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, όπου ανήκουν, μαζί με αυτές τις σταλινικές πρακτικές. Η ΣΣΠ παλεύει για να αποτελούν οι σύλλογοι και οι διαδικασίες τους πραγματικά όργανα πάλης των φοιτητών. Να ακούγεται η φωνή κάθε φοιτητή και κάθε δύναμης που θέλει να συμβάλει στην αντιμετώπιση της επίθεσης που δεχόμαστε. Να είναι χώροι διαλόγου ή και διαπάλης ιδεών, όχι βεντέτας, διάλυσης, εκφυλισμού. Σε αυτή την πάλη, κάθε φοιτητής και νέος έχει και θέση και ευθύνη. Ώστε να σταματήσει κάθε ανοχή και να αρχίσει η αντιστροφή αυτής της κατάστασης.

Για να τελειώνουμε με κάθε τραμπούκο και τραμπουκισμό, που έχουν κάτσει στο σβέρκο του κινήματος, είναι καθήκον όλων των αγωνιστών και των δυνάμεων να παλέψουμε για την εξαφάνιση αυτών των πρακτικών, την απομόνωση όσων τις χρησιμοποιούν. Δεν αρκούν λόγια, μισόλογα ή δικαιολογίες. Πρέπει όλοι να πάρουμε θέση. Να απαιτήσουμε να λογοδοτήσουν δημόσια στους Συλλόγους τους όσοι έκαναν αυτά τα αίσχη, που θα τα ζήλευε μια ΔΑΠ… Ως ΣΣΠ παλεύουμε με όλες μας τις δυνάμεις για την ανασύνθεση και ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος, την υπεράσπιση με κάθε μέσο της εργατικής δημοκρατίας μέσα στο κίνημα, την ανάπτυξη ενός μαχητικού και ανυποχώρητου αγώνα διαρκείας, με ενότητα και αυτοοργάνωση απέναντι στην πανεπιστημιακή αστυνομία, την δραματική μείωση εισακτέων, τα δίδακτρα. Ειδικά σ’ αυτή την θανάσιμη απειλή που βιώνουν οι φοιτητές από τους ακραίους, νεοφιλελεύθερους χουντονόμους, οφείλουμε να απαντάμε όσο πιο αποφασιστικά γίνεται απέναντι σ’ αυτές τις καταστάσεις.

•       Να απομονώσουμε κάθε τραμπούκικη ενέργεια και ομάδα. Να λογοδοτήσουν στους Συλλόγους τους οι «νταήδες».

•       Μαχητική υπεράσπιση της εργατικής δημοκρατίας μέσα στο κίνημα.

•       Αγώνας Διαρκείας για την ανατροπή του ν. Κεραμέως – Χρυσοχοΐδη.