ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΣΥΛΟ
Αρχές του μήνα γίναμε για ακόμα μια φορά
μάρτυρες μιας συντονισμένης προσπάθειας της Πρυτανείας του ΑΠΘ να βάλει μέσα στον πανεπιστημιακό χώρο-άσυλο «απ’
την πίσω πόρτα» την αστυνομία. Πιο συγκεκριμένα η αστυνομία καλείται «για συνεχή παρέμβαση και διενέργεια ελέγχων
εντός της πανεπιστημιούπολης». Η δικαιολογία που παρουσιάζει σε αυτή της
την ανακοίνωση η Πρυτανεία είναι η έξαρση της εγκληματικότητας και της
διακίνησης των ναρκωτικών.
Κανείς φοιτητής όμως δεν πρέπει να
ξεγελαστεί: Ο πραγματικός λόγος
γι’ αυτήν την απόφαση, είναι η θέληση των κυβερνήσεων και των πρυτανικών αρχών
να δώσουν ένα ακόμη χτύπημα στο
πανεπιστημιακό άσυλο και να παγιώσουν ένα καθεστώς τρομοκρατίας και καταστολής των φοιτητικών κινητοποιήσεων. Άλλωστε
δεν είναι η πρώτη φορά που η πρυτανεία καλεί την αστυνομία να επέμβει στα
πανεπιστήμια. Είναι πολλοί οι αγωνιστές που έχουν συλληφθεί απλώς και μόνο
επειδή έτυχε να συμμετέχουν σε μια πορεία που κατέληξε στο ΑΠΘ, πολλά τα
ανοιγμένα κεφάλια φοιτητών που ήρθαν αντιμέτωποι με την βία των ΜΑΤ και πολλοί
οι εργαζόμενοι που έχουν συλληφθεί λόγω των δίκαιων κινητοποιήσεων τους,
πάντοτε με «υπόδειξη» τις πρυτανείας.
Το άσυλο έχει κερδηθεί μέσα από σκληρούς
αγώνες της νεολαίας και έχει κατοχυρωθεί στην συνείδηση της ελληνικής κοινωνίας
σαν ένας χώρος ανάπτυξης των αγώνων, διάδοσης προοδευτικών και επαναστατικών
ιδεών και κυρίως υπεράσπισης του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης.
Εξ’ ου και η μανία τους να το
καταργήσουν, γιατί γνωρίζουν ότι στην επίθεση και την ιδιωτικοποίηση που
ετοιμάζουν (και με τον καινούριο νόμο Γαβρόγλου) με τον έναν ή τον άλλο τρόπο το
φοιτητικό κίνημα θα αντισταθεί.
Αυτό δεν σημαίνει ότι το ζήτημα των
ναρκωτικών και της διακίνησης τους είναι αμελητέο ή ότι δεν χρήζει απάντησης.
Πρέπει όμως να πάρουμε υπόψιν τα εξής:
1) Είναι αφελής όποιος
πιστεύει ότι το πρόβλημα μπορεί να λυθεί με την επιπλέον αστυνόμευση. Καταρχήν η αστυνόμευση σε δημόσιους χώρους εκτός
πανεπιστημίου ΔΕΝ έχει καταφέρει να λύσει το πρόβλημα – οι πιάτσες των
ναρκωτικών εξακολουθούν να υπάρχουν. Άλλωστε είναι και κοινό μυστικό ότι η
αστυνομία «οριοθετεί» πολλές φορές τις πιάτσες της διακίνησης (κάτι τέτοιο
έγινε και την τελευταία 5ετία στο ΑΠΘ),
ενώ αμέτρητα είναι τα σκάνδαλα με τα ναρκωτικά στα οποία εμπλέκεται η
αστυνομία. Επομένως η παρουσία της
αστυνομίας κάθε άλλο παρά εγγυάται την εξαφάνιση του ναρκεμπορίου.
2)
Τα
τελευταία περίπου 3 χρόνια η αστυνόμευση στα πανεπιστήμια (αστυνομικοί της
ασφάλειας ή σεκιούριτι) έχει αυξηθεί ιδιαίτερα. Παρόλα αυτά η εικόνα που
παρουσιάζουν σήμερα τα πανεπιστήμια είναι πολύ χειρότερη σε σχέση με παλιότερες
εποχές. Για την ακρίβεια πριν την
κατάργηση του ασύλου (με τον ν.Διαμαντοπούλου το 2011), οπού τα πανεπιστήμια ήταν ένας ζωντανός χώρος με
πολιτικές και πολιτιστικές διαδικασίες, το εμπόριο ναρκωτικών ήταν αμελητέο ή
και μηδαμινό. Είναι φανερό λοιπόν ότι η αύξηση της αστυνόμευσης δεν
προσέφερε τίποτα. Αντίθετα η σημερινή κατάσταση ακυρώνει την ψεύτικη χρόνια
προπαγάνδα ΜΜΕ και κυβερνήσεων - ότι το άσυλο ευθύνεται για την εγκληματικότητα
και για το ναρκεμπόριο.
3)
Τα ναρκωτικά αποτελούν
φυσικά ένα τεράστιο πρόβλημα, ιδιαίτερα για τη σημερινή νεολαία
(φοιτητική ή μη). Η χρήση τους έχει
αυξηθεί τα τελευταία χρόνια και ειδικά στην Ελλάδα, σαν αποτέλεσμα της
καταστροφικής οικονομικής και κοινωνικής κρίσης. Η πολιτική όλων των
κυβερνήσεων ΔΕΝ είναι κατά των ναρκωτικών: ΔΕΝ κυνηγάνε τους μεγαλέμπορους, ΔΕΝ
χρηματοδοτούν επαρκώς τα προγράμματα απεξάρτησης κλπ. Αντίθετα, τα ναρκωτικά υπάρχουν γιατί το ίδιο το
καπιταλιστικό σύστημα και τα πολιτικά του επιτελεία το επιτρέπουν. Γιατί αποτελούν
ένα ισχυρότατο όπλο στα χέρια του
συστήματος, για να αφοπλίζουν και να ευνουχίζουν πνευματικά τη νεολαία, ενώ
το εμπόριο τους αποτελεί μια τεραστίων διαστάσεων κερδοφόρα επιχείρηση, όπου μεγαλοκαρχαρίες πλουτίζουν πουλώντας
θάνατο σε νέους ανθρώπους.
Το πρόβλημα των ναρκωτικών στα
πανεπιστήμια και έξω από αυτά , είναι κάτι που μπορεί να λύσει μόνο το οργανωμένο φοιτητικό και εργατικό κίνημα και οι
αγώνες του. Κανείς να μην πατήσει την «μπανανόφλουδα» της αστυνόμευσης και
της «εύρυθμης» λειτουργίας. Μόνο μέσα από τις
συνελεύσεις, τις καταλήψεις και την κινητοποίηση μας –για την υπεράσπιση των
δικαιωμάτων μας και της δημόσιας και δωρεάν παιδείας-, μέσα από το ξαναζωντάνεμα των πανεπιστημίων και την
μετατροπή τους σε έναν χώρο αγώνων, πολιτικών, ιδεολογικών και πολιτιστικών
αναζητήσεων, μπορούμε να αντιμετωπίσουμε το ζήτημα.