Το τελευταίο διάστημα συνέβησαν και
συνεχίζουν να συμβαίνουν μια σειρά ανησυχητικά και εκφυλιστικά γεγονότα για το
φοιτητικό κίνημα και τις δυνάμεις που παρεμβαίνουν σ' αυτό. Μετά τους
τραμπουκισμούς και τις επιθέσεις της ΠΚΣ ενάντια στα ΕΑΑΚ παρόμοια γεγονότα
εκτυλίσσονται και στο εσωτερικό των ΕΑΑΚ. Στις αρχές Απρίλη σε συνεδρίαση
συντονιστικού ΕΑΑΚ Θεσσαλονίκης τη θέση της συζήτησης και των επιχειρημάτων
πήραν η βία, τα παλούκια, τα κράνη και οι ξυλοδαρμοί. Την Τρίτη 25/4 στη
Φιλοσοφική ΑΠΘ η σύγκρουση συνεχίστηκε με μαφιόζικη επίθεση ομάδας μελών των
ΕΑΑΚ που πρόσκεινται στην ΑΡΙΣ εναντίον άλλων φοιτητών των ΕΑΑΚ που πρόσκεινται
στην ΑΡΑΣ. Η επίθεση ήταν τόσο άγρια που πέρα από την καταστροφή πολιτικού
υλικού και χώρων παρέμβασης αρκετά άτομα κατέληξαν στο νοσοκομείο με ανοιγμένα
κεφάλια, σπασμένα χέρια κ.α.
Η σύγκρουση μέσα στα ΕΑΑΚ (ακόμα και με
φυσική βία) δεν είναι κάτι νέο. Οι σταλινικές καταβολές των περισσότερων
οργανώσεων και η διαπαιδαγώγηση σε τέτοιες “αρχές” των μελών τους έχει
φροντίσει γι αυτό... Σε όλη την ιστορία των ΕΑΑΚ υπάρχουν πολλά παρόμοια
περιστατικά με κυριότερα αυτά γύρω από τις αποχωρήσεις το 1995 και τους
ξυλοδαρμούς στην Πάτρα το 2010. Οι προαναφερθείσες οργανώσεις (και όχι μόνο)
έχουν πρωταγωνιστήσει στο παρελθόν σε αρκετά από αυτά. Η κρίση και η σύγκρουση
(πολιτική και φυσική) ως προς το ποιος θα μπορέσει να κυριαρχήσει στα ΕΑΑΚ έχει
ενταθεί από το 2015 με την προσχώρηση των ΑΡΑΝ και ΑΡΑΣ στη ΛΑΕ (μέχρι τότε η
συντριπτική πλειοψηφία των ΕΑΑΚ άνηκε στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ). Αυτό που σήμερα κάνει την
κατάσταση ακόμα πιο ανησυχητική είναι πρώτον τα μέσα, η ένταση και η συχνότητα
(τείνουν να αποτελούν τον κανόνα και όχι την εξαίρεση) με την οποία
εκδηλώνονται αυτά τα περιστατικά και δεύτερον το δύσκολο, για το κίνημα και την
αριστερά, περιβάλλον στο οποίο αυτά εκδηλώνονται.
Το κωμικοτραγικό της όλης υπόθεσης είναι ότι
όλα τα εμπλεκόμενα μέρη αυτής της σύγκρουσης εμφανίζονται σαν θιασώτες ή και
εγγυητές της ενότητας και της “μετωπικής” πολιτικής. Ακόμα και τώρα έχουν το
θράσος να κατηγορούν τη ΣΣΠ (και άλλες δυνάμεις) για σεχταρισμό επειδή δεν
συμμετέχουν στο “ενωτικό” εγχείρημα των ΕΑΑΚ! Την ίδια στιγμή που οι ίδιοι
είναι ακραία σεχταριστές βρισκόμενοι χιλιόμετρα μακριά από τα προβλήματα και
τις ανάγκες των φοιτητών και του φοιτητικού κινήματος σε μία τόσο κρίσιμη
περίοδο.
Το πρόβλημα που αυτή τη στιγμή αντιμετωπίζουν
τα ΕΑΑΚ (και συνολικά η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και η ΛΑΕ), δεν είναι άλλο από την αδυναμία
τους να αναλύσουν τα δεδομένα της μνημονιακής εποχής για το εργατικό κίνημα και
την οικονομία και να χαράξουν μια συγκεκριμένη πολιτική που να ανταποκρίνεται
στις ανάγκες του σήμερα. Δεν τρέφουν καμία εμπιστοσύνη στην αυτοοργάνωση των
μαζών και την ικανότητα τους να δημιουργούν αγώνες. Μένουν προσκολλημένοι στην
λογική των “μετώπων” και της ενότητας της αριστεράς. Συνεχίζουν, παρά την
αποτυχία και την τραυματική εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ, να βλέπουν την λύση των
προβλημάτων της ελληνικής κοινωνίας σε ένα όσο το δυνατόν πιο μεγάλο «αριστερό»
μέτωπο/συμμαχία.
Αυτά τα γεγονότα δεν μας χαροποιούν σε καμία
περίπτωση.
Είναι λυπηρό δυνάμεις του φοιτητικού κινήματος που από την ίδια πλευρά έχουμε
δώσει σημαντικούς αγώνες και μας ενώνουν αρκετά πράγματα να φτάνουν σε αυτό το
επίπεδο. Είναι απογοητευτικό για το ίδιο το φοιτητικό κίνημα αλλά και τους
αγωνιστές που έχουν δώσει μάχες μέσα από αυτές τις δυνάμεις. Πέρα από αυτά όμως
η σοβαρότητα των γεγονότων και η κατάσταση που διαμορφώνουν δεν σηκώνουν
συναισθηματισμούς και επικλήσεις στο “ένδοξο” παρελθόν.
Ως ΣΣΠ θεωρούμε τις τελευταίες επιθέσεις
απαράδεκτες, εγκληματικές και τις καταδικάζουμε απερίφραστα όπως και όλες αυτές
τις πρακτικές κάτω από όποιο πρόσχημα ή δικαιολογία και αν γίνονται. Τέτοιες
πρακτικές είναι ξένες για το κίνημα και τους αγωνιστές του και ως τέτοιες
πρέπει να καταδικάζονται και να απομονώνονται. Η βία πρέπει να στρέφεται προς
τους εχθρούς του φοιτητικού και εργατικού κινήματος, τους μηχανισμούς
καταστολής και τους μνημονιακούς «σωτήρες» και όχι στο εσωτερικό του κινήματος.
Για εμάς η εργατική δημοκρατία δεν είναι ένα ιδεολογικό ζήτημα που θα μας
απασχολήσει στον σοσιαλισμό. Είναι ζήτημα καθημερινής πρακτικής και
λειτουργίας. Στην παρέμβαση στη σχολή, στις διαδικασίες και τους αγώνες των
συλλόγων και του φοιτητικού κινήματος, στις συνελεύσεις, στις επιτροπές
κατάληψης και τα συντονιστικά. Θα προστατεύσουμε σθεναρά όλες τις δημοκρατικές
διαδικασίες του φοιτητικού κινήματος και των συλλόγων. Πέρα από αυτά για εμάς η
εργατική δημοκρατία και η δύσκολη εφαρμογή της σε αυτές τις καταστάσεις που
ζούμε είναι ένα ανεκτίμητο σχολείο διαπαιδαγώγησης για όλους τους αγωνιστές.
Διαπαιδαγώγηση για την λειτουργία της αυριανής κοινωνίας μακριά από τα βαρίδια
του σταλινισμού που δυσφήμησαν και συνεχίζουν να δυσφημίζουν το όραμα του
σοσιαλισμού.
Διανύουμε μια περίοδο όπου η κατεστραμμένη
ελληνική οικονομία προσπαθεί να κρατηθεί στη ζωή αγκιστρωμένη στον αιμοβόρο
μηχανισμό των μνημονίων και την ΕΕ. Εκατομμύρια εργαζόμενων μαζών
εξαθλιώνονται, χιλιάδες ζουν χωρίς ρεύμα και νερό, οι ουρές στα συσσίτια
αυξάνονται, τα πάντα ιδιωτικοποιούνται. Την ίδια στιγμή σαν να μην φτάνουν αυτά
η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ετοιμάζεται μετά το 3ο να φέρει και 4ο μνημόνιο που
θα καταβαραθρώσει το βιοτικό μας επίπεδο σε νέα, πιο χαμηλά επίπεδα. Τα
εργασιακά δικαιώματα θα διαλυθούν, οι δημοκρατικές και πολιτικές ελευθερίες θα
συρρικνωθούν, και ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας θα τρέφεται μόνιμα
από τα σκουπίδια. Η εκπαίδευση και τα ΑΕΙ-ΤΕΙ που υπολειτουργούν θα δεχτεί νέα
χτυπήματα με νέα μείωση της χρηματοδότησης, επιβολή διδάκτρων και κλεισίματα
τμημάτων και σχολών. Σε πολιτικό επίπεδο η προδοσία του ΣΥΡΙΖΑ και η κάμψη των
αγώνων από το 2012 δημιουργούν μια εξίσου δύσκολη κατάσταση.
Αν σε άλλες εποχές από πολλούς αυτά τα
ζητήματα αντιμετωπίζονταν με μία “ελαφρότητα” και η ίδια η δυναμική του
φοιτητικού κινήματος και η καλύτερη και πιο αγωνιστική κατάσταση αυτών των
οργανώσεων “κουκούλωνε” τα πράγματα δεν μπορεί να γίνει το ίδιο και σήμερα. Το
φοιτητικό κίνημα βρίσκεται και αυτό σε κρίση. Σίγουρα δεν έχει χάσει τη
δυνατότητα του να κινητοποιείται και να δίνει αγώνες αλλά η απουσία μεγάλων
κινητοποιήσεων από το 2013, η μηδενική λειτουργία αρκετών συλλόγων, ο μειωμένος
αριθμός των γενικών συνελεύσεων και των φοιτητών που συμμετέχουν σε αυτές είναι
γεγονότα πολύ ανησυχητικά. Αν σε παλιότερα κινήματα και αγώνες οι διαφωνίες και
συγκρούσεις στο εσωτερικό των ΕΑΑΚ ήταν εμπόδιο για το κίνημα, στις σημερινές
συνθήκες μια μεταφορά της εσωτερικής σύγκρουσης των ΕΑΑΚ στο φοιτητικό κίνημα
και τις διαδικασίες του θα έχει ακόμα χειρότερα αποτελέσματα. Στην κατάσταση
που βιώνουμε τέτοιες πολιτικές και πρακτικές που αποπροσανατολίζουν το φοιτητικό κίνημα
μπορουν να αποδειχτούν εγκληματικές.
Μπροστά μας έχουμε μια σειρά από σημαντικούς
αγώνες, αλλά και μια τεράστια σύγκρουση με το χρεοκοπημένο καπιταλιστικό
σύστημα και τους μηχανισμούς τους. Για να ανταπεξέλθουμε σε αυτά, χρειαζόμαστε
ένα δυνατό φοιτητικό κίνημα, με ζωντανούς συλλόγους, μορφές αυτοοργάνωσης και
δυναμικές μορφές πάλης. Καλούμε όλους τους φοιτητές/τριες να παλέψουν ενάντια
στα μνημόνια και την καταστροφή που συντελείται εντός και εκτός ΑΕΙ και ΤΕΙ. Να
βρεθούν στους δρόμους και την πρώτη γραμμή του αγώνα να μην περάσουν τα νέα
μέτρα και το “4ο μνημόνιο” των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ.
Για να κάνει το φοιτητικό κίνημα βήματα μπροστά είναι απαραίτητο να
ξεπεράσουμε και να γυρίσουμε την πλάτη στις λάθος και αναποτελεσματικές
πολιτικές. Να επιταχύνουμε την απαραίτητη ανασύνθεση του φοιτητικού
κινήματος προς όφελος των επαναστατικών δυνάμεων. Είναι αναγκαίο να
οικοδομήσουμε και να ενισχύσουμε τη ΣΣΠ, να οικοδομήσουμε μια επαναστατική
πολιτική μέσα στο φοιτητικό κίνημα. Πάνω σε αυτό το πρόγραμμα και σε αυτήν
την πολιτική καλούμε κάθε συνάδελφο να οργανωθεί και να παλέψει μαζί μας. Να
δώσουμε μαζί τη μάχη των φοιτητικών εκλογών στις 17 Μάη και όλες τις
σημαντικές μάχες που έρχονται.