Παλεύουμε για
την ανατροπή του συστήματος που τα προωθεί
Η 26η Ιουνίου καθιερώθηκε ως «Παγκόσμια Ημέρα κατά των Ναρκωτικών και της Παράνομης Διακίνησής τους» στις 7 Δεκεμβρίου 1987 από τον ΟΗΕ, για να ευαισθητοποιήσει την παγκόσμια κοινή γνώμη, αλλά και να τιμήσει τον κινέζο μανδαρίνο Λιν Τσε Χσου, που απαγόρευσε το εμπόριο οπίου στην Καντόνα της Κίνας, με αποτέλεσμα να προκληθεί ο Πρώτος Πόλεμος του Οπίου το 1839 από τους δυτικούς αποικιοκράτες και ιμπεριαλιστές ενάντια στη χώρα.
Το καπιταλιστικό σύστημα από τη γέννησή του προωθούσε τα ναρκωτικά, ως μέσο ανακούφισης από τις εξαντλητικές συνθήκες εργασίας, καθώς οι εργάτες τότε δούλευαν 12ωρες ή και παραπάνω τη μέρα και πέθαιναν πάνω στα μηχανήματα από την εξάντληση. Σήμερα, στην περίοδο της μακρόχρονης δομικής κρίσης του καπιταλισμού και της ιστορικής παρακμής του, τεράστια κομμάτια των μαζών (κυρίως νεολαίας) σπρώχνονται στα ναρκωτικά ως μέσο «φυγής» από τα προβλήματα και τα αδιέξοδα της σύγχρονης ζωής (φτώχεια, ανεργία, κοινωνικός αποκλεισμός κ.α.), που γεννά το καπιταλιστικό σύστημα. Η «επένδυση» του ατόμου στην ουσία για να «σωθεί» απαιτεί τη συνέυρεσή του με το ναρκωτικό ξανά και ξανά, όταν και η χρήση γίνεται πια εξάρτηση. Το πλαίσιο μέσα στο οποίο ο άνθρωπος θα κάνει χρήση την ουσία και η «απάντηση που περιμένει να του δώσει», είναι η βάση τόσο της χρήσης, όσο και της εξάρτησης.
Η ζωή ενός χρήστη χαρακτηρίζεται από μια ακραία μορφή κοινωνικής αποξένωσης και άρνησης. Η ουσία μπαίνει στο επίκεντρο της ζωής του και η σχέση του με αυτήν υποτάσσει κάθε άλλη ανάγκη, σχέση ή δραστηριότητά του. Η τοξικοεξάρτηση συνιστά ακραία μορφή αλλοτρίωσης, ενώ η κοινωνία στερείται από ενεργά και δραστήρια μέλη, που δεν έχουν διάθεση να ζήσουν, πόσο μάλλον να παλέψουν για τα δικαιώματά τους. Το ζήτημα των ναρκωτικών είναι βαθιά κοινωνικό και όχι «ατομική επιλογή». Αποτελούν μέσο κοινωνικής καταστολής και προωθούνται από το σύστημα και τις αστικές κυβερνήσεις ως μέσο εκτόνωσης των κοινωνικών αντιδράσεων και χειραγώγησης, δρώντας συμπληρωματικά στο Κράτος Έκτακτης Ανάγκης.
Το Ευρωπαϊκό Κέντρο Παρακολούθησης Ναρκωτικών και Τοξικομανίας (ECDDA), με έκθεσή του το 2019, καταγράφει την αυξητική τάση της χρήσης στην Ευρώπη, όχι μόνο των φυτικής προέλευσης ναρκωτικών (κοκαΐνη, κάνναβη), αλλά και των συνθετικών-χημικών (αμφεταμίνες, MDMA). Χαρακτηριστικά για την ηλικιακή κατηγορία 15 – 64 ετών: Χρήση κάνναβης τουλάχιστον μία φορά στη ζωή τους έχουν «επιχειρήσει» 87,6 εκατομμύρια Ευρωπαίοι (το 26,3%), ενώ για χρήση εντός του τελευταίου έτους ο αριθμός κυμαίνεται στα 24 εκατομμύρια (7,2%). Πιο συγκεκριμένα, στους νέους 15-34 ετών, πάλι για χρήση εντός του τελευταίου έτους, ο αντίστοιχος αριθμός είναι 17,2 εκατομμύρια, δηλαδή το 14,1 %.
Το
βάθεμα της κρίσης, η φτώχεια, η ανεργία, η απειλή ή πραγματικότητα κοινωνικής
περιθωριοποίησης, αλλά και γενικότερα η έλλειψη εναλλακτικής για ένα μεγάλο
κομμάτι νεολαίας, η σήψη και ανηθικότητα που εκπέμπει από παντού το σύστημα, τα
αστικά πολιτικά επιτελεία, κόμματα και πρόσωπα, έχουν εξαπλώσει μια ναρκωκουλτούρα,
ειδικότερα στο κομμάτι της «διασκέδασης». Ανέκαθεν η αστική τάξη «πετούσε» στις
πιάτσες φτηνά ναρκωτικά, πολύ κακής ποιότητας και ιδιαίτερα επικίνδυνα, μετά
από μεγάλες κοινωνικές εξεγέρσεις ως μέσο καταστολής της νεολαίας και της
εργατικής τάξης (βλ. το ναρκωτικό «Πάκο» στην Αργεντινή μετά τη μεγαλειώδη
εξέγερση του Αργεντινάτζο το 2001).
Η διακίνηση ναρκωτικών αποτελεί μια τεράστια οικονομική επιχείρηση με αυξανόμενη κερδοφορία, τη 2η πιο κερδοφόρα παράνομη επιχείρηση στον κόσμο (μετά το εμπόριο όπλων). Τα κέρδη υπολογίζονται σε 450-650 δις $/χρόνο. Η κερδοφορία καθορίζει ποια ναρκωτικά θα είναι νόμιμα και ποια όχι, ενώ ταυτόχρονα τα καρτέλ των ναρκωτικών είναι άμεσα συσχετισμένα με το διεθνές οργανωμένο έγκλημα, το παρεμπόριο όπλων, το εμπόριο οργάνων, λευκής σαρκός, παιδιών και γυναικών, σύγχρονων εργατών-δούλων - και κάθε είδους εγκληματική δραστηριότητα. Σε πολλές περιπτώσεις (π.χ. Λατινική Αμερική, Ασία, αλλά και αλλού) οι μαφιόζοι των καρτέλ και οι ένοπλες συμμορίες τους είναι κράτος εν κράτει και λειτουργούν ως «φεουδάρχες» καταπιεστές για τους ντόπιους λαούς και την εργατική τάξη.
Η κατάσταση στη χώρα μας είναι δραματική. Όλες οι αστικές κυβερνήσεις ιδιαίτερα μετά από τη δεκαετία του ’90 προωθούν την πολιτική της ΕΕ στη διαχείριση του προβλήματος που έγκειται στα εξής:
- Διαρκής μείωση των κονδυλίων του κρατικού προϋπολογισμού, που πηγαίνει στην αντιμετώπιση των ναρκωτικών. Πολλές δομές απεξάρτησης συρρικνώνουν τις υπηρεσίες τους, υποστελεχώνονται ή κλείνουν, ενώ η χρηματοδότηση όσων επιβιώνουν εξαρτάται από ΕΣΠΑ και χορηγίες. Η ετήσια κρατική χρηματοδότηση του ΚΕΘΕΑ και του ΟΚΑΝΑ είναι ίση με το ποσό ενός από τα δεκάδες «έκτακτα» εξοπλιστικά προγράμματα της αστυνομίας.
- Αντιεπιστημονική διαχείριση του κοινωνικού αυτού προβλήματος: λογικές «μείωσης της βλάβης», με ενίσχυση προγραμμάτων υποκατάστασης[1] και Χώρων Εποπτευόμενης Χρήσης (ΧΕΧ)[2], υποβάθμιση των «στεγνών» προγραμμάτων[3], γιατί είναι κοστοβόρα και επικίνδυνα για το σύστημα. Επικράτηση της λογικής της αγοράς και «μπάσιμο» ιδιωτών στη συνταγογράφηση υποκαταστάτων. Δεν δίνεται καθόλου βάση στην πρόληψη και στην κοινωνική επανένταξη, πέρα από… λόγια!
- Αποποινικοποίηση της κάνναβης: προωθείται διαρκώς με διάφορους τρόπους, με αντι-απαγορευτικά φεστιβάλ, με τα προαναφερθέντα αντι-επιστημονικά επιχειρήματα κτλ. Με στόχο να αποσχιστεί η κάνναβη από τα στοιχεία της παραβατικότητας και της περιθωριοποίησης, να γίνει κομμάτι ενός σύγχρονου lifestyle και μάλιστα… αντισυμβατικού.
Τα αποτελέσματα είναι ξεκάθαρα: αύξηση της χρήσης κάνναβης και νέων πάμφθηνων συνθετικών, ιδιαίτερα επικίνδυνων ουσιών τόσο στο μαθητικό όσο και στον ενήλικο πληθυσμό, αύξηση της χρήσης «σκληρών» ναρκωτικών, κυρίως από εξαθλιωμένα στρώματα που ξέβρασε η κρίση και τα μνημόνια.
Στην κατεύθυνση αυτή ψηφίστηκαν διάφορα νομοσχέδια, με προεξέχοντα τα τελευταία χρόνια αυτά της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ (2016, 2018, 2019) και φυσικά το νομοσχέδιο που ψηφίστηκε πριν λίγες μέρες από την κυβέρνηση των «α(χ)ρίστων» για την «Παραγωγή, εξαγωγή και διάθεση τελικών προϊόντων φαρμακευτικής κάνναβης του είδους Cannabis Sativa L περιεκτικότητας σε τετραϋδροκανναβινόλη (THC) άνω του 0,2%». Ο νόμος αυτός προβάλλει το δικαίωμα της καλλιέργειας κάνναβης για ιατρικούς λόγους, χωρίς να έχει αποδειχθεί επιστημονικά η αποτελεσματικότητα της κάνναβης σε σχέση με άλλες ουσίες/σκευάσματα και που συγκεκριμένες δραστικές ουσίες που απομονώνονται από την κάνναβη ή μπορούν να συντεθούν τεχνητά, θα μπορούσαν υπό προϋποθέσεις να χρησιμοποιηθούν για φαρμακευτικούς λόγους, σε πολύ συγκεκριμένες όμως περιπτώσεις ασθενειών και υπό αυστηρούς όρους. Προωθούν τον αποχαρακτηρισμό της κάνναβης από την κατηγορία των σκληρών ναρκωτικών και ερχόμαστε ένα βήμα πιο κοντά στην αποποινικοποίησή της. Δεν διασφαλίζει κανείς πως θα απομονώνονται και θα παράγονται μόνο οι ευεργετικές ιδιότητες της κάνναβης (όσες είναι για φαρμακευτικούς λόγους), χωρίς την παραγωγή χασίς. Όλα αυτά επίσης γίνονται για να ανοίξει ένα τεράστιο πεδίο επενδύσεων και κερδοσκοπίας για το ελληνικό κεφάλαιο και τις πολυεθνικές, άλλο ένα σημάδι του παρασιτικού τους χαρακτήρα.
Τα αστικά κόμματα στηρίζουν τα παραπάνω ή αν τα καταψηφίζουν, αυτό δεν γίνεται για την πολιτική ουσία του θέματος, αλλά για δευτερεύουσες πτυχές του. Ακόμη και αυτά με «αριστερό» ή «προοδευτικό» μανδύα, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΜΕΡΑ25. Η συντριπτική πλειοψηφία των κομμάτων της ρεφορμιστικής και άκρας αριστεράς (με ελάχιστες εξαιρέσεις) δεν έχει ορθώσει ένα πραγματικό μέτωπο ενάντια στα ναρκωτικά ή καλύτερα δεν έχει δώσει την απαιτούμενη προσοχή σ’ αυτή τη σύγχρονη μάστιγα
Η νεολαία στην πρώτη γραμμή του αγώνα
Για την οικοδόμηση ενός μετώπου ενάντια στην καπιταλιστική σήψη, παρακμή και ανηθικότητα
Απαιτούμε να αυξηθεί επαρκώς η χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό, ώστε να φτιαχτούν και να στελεχωθούν οι δομές απεξάρτησης και να προωθούνται τα στεγνά προγράμματα. Να πάψει κάθε εμπλοκή ιδιώτη ή ΜΚΟ στην αντιμετώπιση της τοξικοεξάρτησης (π.χ. στη θεραπεία ή την έρευνα) και να καταργηθούν όλα τα νομοσχέδια που έχουν ψηφίσει οι αστικές κυβερνήσεις και προωθούν τα ναρκωτικά/ ναρκωκουλτούρα ή έχουν κατασταλτικό χαρακτήρα κατά των χρηστών. Λύση δεν είναι η περιθωριοποίηση και εργαλειακή χρήση από το αστικό κράτος των τοξικοεξαρτημένων για την εκάστοτε ατζέντα του (π.χ. χτύπημα ασύλου στα πανεπιστήμια). Λύση είναι η απεξάρτηση, η κοινωνική επανένταξη τους και η επιβολή αυστηρών ποινών στους διακινητές ναρκωτικών.
Απέναντι στην ατομικοποίηση της ναρκωκουλτούρας απαντάμε με αγώνες για να ανατρέψουμε το καπιταλιστικό σύστημα που μας καταπιέζει και μας σκοτώνει! Ως κομμουνιστές [καλύτερα: ως αγωνιστές και επαναστάτες, μια διατύπωση πιο ευέλικτη, αντίστοιχη της παράταξης, όχι της οργάνωσης] δηλώνουμε την ξεκάθαρη εναντίωση μας σε όλα τα ναρκωτικά και στη ναρκωκουλτούρα! Τα ναρκωτικά αποδεδειγμένα φέρνουν ανεπανόρθωτες βλάβες και μπορούν να οδηγήσουν ακόμη και στο θάνατο. Ως επαναστατική νεολαία οφείλουμε να συγκρουστούμε πλήρως με αυτές τις λογικές, να διεξάγουμε έναν διαρκή και επίμονο πολιτικό αγώνα με όσες ομάδες εντός ή στο περιθώριο του κινήματος προωθούν ή ανέχονται τα ναρκωτικά – και μάλιστα βοηθώντας το κράτος και τους μηχανισμούς καταστολής να σπεκουλάρουν πάνω στο φοιτητικό κίνημα και τους αγώνες του (χτύπημα του ασύλου, της «παραβατικότητας» στα πανεπιστήμια κ.λπ.). Απέναντι στο lifestyle της ναρκωκουλτούρας, στην Ηθική Τους, οφείλουμε να αντιπαρατάξουμε τις αρχές, τις αξίες και τις καλύτερες παραδόσεις των επαναστατών και της εργατικής τάξης, την Ηθική Μας.
- Όχι σε όλα τα ναρκωτικά – Όχι στην ναρκωκουλτούρα και στην καταστολή της νεολαίας!
- Γενναία αύξηση της χρηματοδότησης για δομές απεξάρτησης-επανένταξης, στεγνά προγράμματα, κ.ά.
- Υπεράσπιση των αρχών, αξιών, παραδόσεων των επαναστατών και της εργατικής κουλτούρας! Για έναν τρόπο ζωής συλλογικό και αλληλέγγυο.
[1] Προγράμματα που χρησιμοποιούν άλλα ναρκωτικά, δήθεν πιο «μαλακά» και στοχεύουν στο να κάνουν «βιώσιμη» την εξάρτηση!
[2] Χώροι στους οποίους γίνεται «ελεγχόμενη» από γιατρούς χρήση ναρκωτικών από τοξικοεξαρτημένους, ώστε να μην πεθαίνουν από…υπερδοσολογία. Τόσο ο ΟΗΕ όσο και ευρωπαϊκοί θεσμοί διατυπώνουν την επιφυλακτικότητά τους για την αποτελεσματικότητα των χώρων αυτών. Ο δήμαρχος Μπακογιάννης όμως προωθεί τη δημιουργία τέτοιων χώρων από το Δήμο Αθηναίων, η ΝΔ άλλωστε ψήφισε νόμο το 2020 που επιτρέπει τη δημιουργία τους από δήμους και περιφέρειες.
[3] Προγράμματα που δεν χορηγούν υποκατάστατα και θέτουν ως όρο την πλήρη αποχή από τις ουσίες, για να συνεχιστεί η θεραπεία. Τα μόνα πετυχημένα, που έχουν σώσει πολύ κόσμο, επιτυγχάνοντας κοινωνική επανένταξη.