Ωστόσο η κινητοποίηση ήταν αναντίστοιχη των περιστάσεων και της σφοδρότητας της επίθεσης. Οι συνελεύσεις
(όπου έγιναν) δεν ήταν μαζικές και απουσίαζε μια ουσιαστική πολιτική συζήτηση και ζύμωση. Κυρίως όμως έλειπε ένα σχέδιο οργάνωσης ενός αγώνα διαρκείας ενάντια στην ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση
της παιδείας. Συντριπτική είναι η ευθύνη της ΠΚΣ/ ΚΝΕ, που ως «1η δύναμη» σαμπόταρε
και διέλυσε όσες συνελεύσεις μπορούσε, για να μην ξεφύγει ο αγώνας από τον έλεγχό της, πέρα από «συμβολικές» και «δια αντιπροσώπων»
κινήσεις που ορίζει η ίδια!! Από την πλευρά των ΕΑΑΚ, δεν δικαιολογείται ο ενθουσιασμός και αυταρέσκεια για την "πανελλαδική κινητοποίηση". Λες και αρκεί για να μπλοκάρει τα ιδιωτικά πανεπιστήμια και την επίθεση στο άρθρο 16. Και αυτοί με την σειρά τους δεν έθεσαν κανένα σχέδιο για την μαζικοποίηση και την ανάπτυξη του αγώνα.
Απέναντι μας έχουμε ένα μνημονιακό καθεστώς, αποφασισμένο να βάλει
ταφόπλακα στην δημόσια δωρεάν παιδεία. Ο Πιερρακάκης και η
κυβέρνηση ΝΔ επιχειρούν με το νέο νομοσχέδιο - έκτρωμα να παρακάμψουν το άρθρο 16 και να
ιδρύσουν ιδιωτικά πανεπιστήμια (παραρτήματα ξένων) παραβιάζοντας το ίδιο το
Σύνταγμα. Ενώ έχουν βάλει στόχο τα επόμενα χρόνια ακόμα και την κατάργηση του άρθρου 16, το οποίο ρητά διασφαλίζει τον δημόσιο χαρακτήρα της εκπαίδευσης. Δεν είναι η 1η φορά που επιχειρείται κάτι τέτοιο. Τρανό παράδειγμα αποτελεί
το κίνημα του 2006-7 όπου το φοιτητικό κίνημα έδωσε για 2 χρόνια έναν επίμονο
και αποφασισμένο αγώνα και κατάφερε να υπερασπιστεί την δημόσια δωρεάν παιδεία.
Ενάντια στο έκτρωμα του Πιερρακάκη, οι φοιτητές και η νεολαία πρέπει να δώσουμε έναν ανάλογο και ακόμα πιο σκληρό αγώνα . Έχουμε απέναντι μας όχι ένα νόμο ένα καθεστώς ιδιωτικοποιήσεων - νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Επομένως δεν αρκούν μερικές κινητοποιήσεις σε πρυτάνεις και κοσμήτορες, απαιτώντας «δηλώσεις καλής θέλησης», την ώρα που καταστρέφεται η παιδεία. Αντίθετα, κατανοώντας το βάθος της επίθεσης με όπλα την πολιτικοποίηση και την αυτοοργάνωση, να οργανώσουμε έναν μαχητικό, ριζοσπαστικό και μαζικό αγώνα. Να συγκροτήσουμε επιτροπές όπου κάθε φοιτητής θα μπορεί να συμμετέχει, να συζητά, να προβληματίζεται και τελικά όλοι μαζί να αποφασίζουμε τις δράσεις μας, ώστε να ξεφύγει ο αγώνας από μία λογική ανάθεσης. Έτσι, βήμα το βήμα να ανασυγκροτήσουμε το κίνημα, για να αντεπιτεθούμε στην κυβέρνηση και την νεοφιλελεύθερη ελίτ.
