Συγκεντρώσεις Κυριακή 8/3
Αθήνα, 12:00, πλατεία Κλαυθμώνος
Θεσσαλονίκη, 12:00, Άγαλμα Βενιζέλου
Εκδήλωση Σάββατο 7/3
19:00, Στέκι Ίσκρα (Αμύντα 12, Θεσ/νίκη)
8
Μαρτίου - Παγκόσμια ημέρα της Γυναίκας, παγκόσμια μέρα αγώνα!
Η
γυναίκα, πυροκροτητής του εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος.
Η 8η Μάρτη, δεν είναι μια γιορτή αταξικού χαρακτήρα για το «γυναικείο φύλο», όπως θέλει να την εμφανίζει παγκοσμίως η αστική τάξη. Επίσης, δεν πρόκειται απλά για μία επέτειο, στην οποία πρέπει να δίνονται στις γυναίκες δώρα και λουλούδια και να θυμόμαστε, την ισότητα των φύλων. Είναι η ημέρα που τιμούμε τις εργάτριες γυναίκες που αγωνίστηκαν, αγωνίζονται και θα αγωνίζονται ενάντια στην ταξική καταπίεση.
Το γυναικείο κίνημα είναι απ’ τους πιο σημαντικούς πυροδότες του παγκόσμιου εργατικού κινήματος.
Παγκοσμίως, η 8η Μάρτη έχει βαθιά ταξικές ρίζες, καθώς θεσπίστηκε ως διεθνής μέρα γυναικείων αγώνων και διεκδικήσεων το 1910 από τη Β’ διεθνή Συνδιάσκεψη των σοσιαλιστριών γυναικών και της Γερμανίδας σοσιαλίστριας Κλάρα Τσέτκιν. Μισό αιώνα πριν, στις 8 του Μάρτη 1857, οι εργάτριες στα υφαντουργεία της Νέας Υόρκης απέργησαν διεκδικώντας λιγότερες ώρες εργασίας, καλύτερες συνθήκες και υψηλότερους μισθούς. Παράλληλα, από τις πιο σημαντικές γυναικείες απεργίες, είναι η απεργία των εργατριών κλωστοϋφαντουργίας στην Πετρούπολη στις 23 Φλεβάρη (8 Μάρτη με το νέο ημερολόγιο), με βασικά αιτήματα το ψωμί, την ειρήνη και το τέλος του τσαρισμού, σηματοδότησε την αρχή της Φεβρουαριανής επανάστασης και την πτώση του τσάρου. Πιο ειδικά, στην Ελλάδα, η πρώτη γυναικεία απεργία που έχει καταγραφεί είναι όταν απέργησαν οι υφάντρες στο εργοστάσιο των αδελφών Ρετσίνα στον Πειραιά στις 13 Απρίλη το 1892, επειδή η εργοδοσία ήθελε να μειώσει τις αποδοχές τους. Το 1952, οι γυναίκες καταφέρνουν να αποκτήσουν το δικαίωμα του «εκλέγειν και εκλέγεσθαι».
Το γυναικείο κίνημα έχει προτάξει ιστορικές διεκδικήσεις όπως το δικαίωμα ψήφου, την ισότητα μισθών και εργασιακών δικαιωμάτων, την ελευθερία συνδικαλιστικής δράσης, την πάλη ενάντια στον μιλιταρισμό και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, την κατάργηση αντιδραστικών νόμων ενάντια στις γυναίκες, την πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας και περίθαλψης κ.ά. Ενώ παράλληλα, μας έχει προσφέρει λαμπρά παραδείγματα επαναστατριών και μεγάλων θεωρητικών, που άφησαν ανεξίτηλο το στίγμα τους στην ιστορία του παγκόσμιου προλεταριάτου, όπως η Κλάρα Τσέτκιν, η Ρόζα Λούξεμπουργκ, κ.α.
Το γυναικείο κίνημα έχει προτάξει ιστορικές διεκδικήσεις όπως το δικαίωμα ψήφου, την ισότητα μισθών και εργασιακών δικαιωμάτων, την ελευθερία συνδικαλιστικής δράσης, την πάλη ενάντια στον μιλιταρισμό και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, την κατάργηση αντιδραστικών νόμων ενάντια στις γυναίκες, την πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας και περίθαλψης κ.ά. Ενώ παράλληλα, μας έχει προσφέρει λαμπρά παραδείγματα επαναστατριών και μεγάλων θεωρητικών, που άφησαν ανεξίτηλο το στίγμα τους στην ιστορία του παγκόσμιου προλεταριάτου, όπως η Κλάρα Τσέτκιν, η Ρόζα Λούξεμπουργκ, κ.α.
Παρά τις κατακτήσεις, η ισότητα στην εργασία, στην οικογένεια, στη ζωή είναι ακόμη ζητούμενο.
Οι γυναίκες εξακολουθούν να πλήττονται με μεγαλύτερη σφοδρότητα από την καπιταλιστική εκμετάλλευση. Πρώτον, η μισθολογική ψαλίδα μεταξύ γυναικών και ανδρών ανοίγει ολοένα και περισσότερο. Δεύτερον, οι γυναίκες καταλαμβάνουν τις περισσότερες θέσεις εργασίας μερικής απασχόλησης και δουλεύουν κυρίως σε χειρότερες συνθήκες εργασίας, όπως ο επισιτισμός και το εμπόριο. Τρίτον, στην Ελλάδα η ανεργία στις γυναίκες έχει χτυπήσει κόκκινο. Σύμφωνα με στοιχεία του ΟΑΕΔ, για τον Ιανουάριου του 2020, οι γυναίκες αποτελούν το 62,58% του συνόλου των ανέργων.
Παράλληλα, οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι έχουν προκαλέσει στην εργατική τάξη ανυπολόγιστα πλήγματα για τις γυναίκες. Τα τελευταία χρόνια, εκατομμύρια άνθρωποι έχουν σφαγιαστεί στην Μέση Ανατολή, ενώ ο αριθμός των αμάχων που αναγκάστηκαν να πάρουν τον δρόμο της προσφυγιάς, στην πλειοψηφία τους ήταν γυναίκες και παιδιά. Ο αριθμός των μεταναστών/στριών, που δολοφονούνται καθημερινά στη Μεσόγειο από τους «σωτήρες» της FRONTEX και του ΝΑΤΟ, που κρατούνται βιαίως σε στρατόπεδα συγκέντρωσης τύπου Μόριας ή που τους επιβάλλεται βίαιη επαναπροώθηση σε εμπόλεμες ή διαλυμένες από τον πόλεμο περιοχές συνεχώς αυξάνεται. Για τις γυναίκες, ο κίνδυνος είναι διπλός, καθώς τα αρπαχτικά του δουλεμπορίου κάνουν χρυσές δουλειές εξαναγκάζοντας μετανάστριες –και όχι μόνο– να ζήσουν μια ζωή χειρότερη κι απ’ το θάνατο.
Σεξουαλικές παρενοχλήσεις, εκφοβισμοί και εκβιασμοί, βίαιες ή και δολοφονικές επιθέσεις, καταπάτηση των εργασιακών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι η μαύρη καθημερινότητα της πλειοψηφίας των γυναικών, των εργαζόμενων, μεταναστριών κ.λπ. Φτάνουν στο σημείο να απολύουν μέχρι και εγκύους, με τις ευλογίες του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου και του Αρείου Πάγου. Ταυτόχρονα, η ενδοοικογενειακή βία, οξυμένη την περίοδο της κρίσης, αποτυπώνεται πρώτα στα σώματα των γυναικών.
Η ελπίδα βρίσκεται στην οργάνωση και τους αγώνες. Αυτή τη στιγμή, όπου ένα νέο κύμα αγώνων και εξεγέρσεων ξεδιπλώνεται (Χιλή, Εκουαδόρ, Λίβανος, Γαλλία κ.ά.) η αστική τάξη επιτίθεται βάναυσα χωρίς κανένα έλεος. Χιλιάδες διαδηλώτριες και διαδηλωτές έχουν τραυματιστεί, βασανιστεί, δολοφονηθεί. Σοκαριστικό παράδειγμα είναι και η αγωνίστρια Λα Μίμο, που βρέθηκε νεκρή, κρεμασμένη από χειροπέδες σε φράχτη, φέροντας σημάδια σε όλο της το κορμί από τα βασανιστήρια των αστυνομικών της Χιλής, επειδή είχε ενεργό συμμετοχή στο κίνημα. Στην Ελλάδα, είναι αναρίθμητα τα παραδείγματα των γυναικών (μαθητριών, φοιτητριών), που έχουν δεχθεί καψόνια εξευτελισμού και σεξουαλικές παρενοχλήσεις από τις συμμορίες των ΜΑΤ, ΔΙΑΣ,ΔΕΛΤΑ (δημόσιο ξεγύμνωμα γυναικών, σωματικοί έλεγχοι, σεξιστικές παρενοχλήσεις, κ.α.), με τις ευλογίες της κυβέρνησης.
Το γυναικείο κίνημα πρέπει να ξεπεράσει τα εμπόδια που συνειδητά σπέρνουν οι καπιταλιστές αλλά και οι ρεφορμιστές. Ο αγώνας των γυναικών πρέπει να στρέφεται ενάντια στις επιπτώσεις της ταξικής εκμετάλλευσης, ενάντια στη ρίζα του προβλήματος, δηλαδή το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα. Πρέπει στην πράξη να συνδέεται με το φοιτητικό και εργατικό κίνημα, με τους αγώνες ενάντια σε καταπίεση, πόλεμο, φτώχεια, ρατσισμό, περιβαλλοντική καταστροφή. Φοιτήτριες και φοιτητές, ενωμένοι να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Να βαδίσουμε όλοι μαζί στο δρόμο των εξεγερμένων σε Χιλή, Γαλλία κ.τ.λ. Με όπλα την αλληλεγγύη και την αυτόοργάνωσή μας, να παλέψουμε για την κατάργηση κάθε μορφής εκμετάλλευσης.
Παράλληλα, οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι έχουν προκαλέσει στην εργατική τάξη ανυπολόγιστα πλήγματα για τις γυναίκες. Τα τελευταία χρόνια, εκατομμύρια άνθρωποι έχουν σφαγιαστεί στην Μέση Ανατολή, ενώ ο αριθμός των αμάχων που αναγκάστηκαν να πάρουν τον δρόμο της προσφυγιάς, στην πλειοψηφία τους ήταν γυναίκες και παιδιά. Ο αριθμός των μεταναστών/στριών, που δολοφονούνται καθημερινά στη Μεσόγειο από τους «σωτήρες» της FRONTEX και του ΝΑΤΟ, που κρατούνται βιαίως σε στρατόπεδα συγκέντρωσης τύπου Μόριας ή που τους επιβάλλεται βίαιη επαναπροώθηση σε εμπόλεμες ή διαλυμένες από τον πόλεμο περιοχές συνεχώς αυξάνεται. Για τις γυναίκες, ο κίνδυνος είναι διπλός, καθώς τα αρπαχτικά του δουλεμπορίου κάνουν χρυσές δουλειές εξαναγκάζοντας μετανάστριες –και όχι μόνο– να ζήσουν μια ζωή χειρότερη κι απ’ το θάνατο.
Σεξουαλικές παρενοχλήσεις, εκφοβισμοί και εκβιασμοί, βίαιες ή και δολοφονικές επιθέσεις, καταπάτηση των εργασιακών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι η μαύρη καθημερινότητα της πλειοψηφίας των γυναικών, των εργαζόμενων, μεταναστριών κ.λπ. Φτάνουν στο σημείο να απολύουν μέχρι και εγκύους, με τις ευλογίες του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου και του Αρείου Πάγου. Ταυτόχρονα, η ενδοοικογενειακή βία, οξυμένη την περίοδο της κρίσης, αποτυπώνεται πρώτα στα σώματα των γυναικών.
Η ελπίδα βρίσκεται στην οργάνωση και τους αγώνες. Αυτή τη στιγμή, όπου ένα νέο κύμα αγώνων και εξεγέρσεων ξεδιπλώνεται (Χιλή, Εκουαδόρ, Λίβανος, Γαλλία κ.ά.) η αστική τάξη επιτίθεται βάναυσα χωρίς κανένα έλεος. Χιλιάδες διαδηλώτριες και διαδηλωτές έχουν τραυματιστεί, βασανιστεί, δολοφονηθεί. Σοκαριστικό παράδειγμα είναι και η αγωνίστρια Λα Μίμο, που βρέθηκε νεκρή, κρεμασμένη από χειροπέδες σε φράχτη, φέροντας σημάδια σε όλο της το κορμί από τα βασανιστήρια των αστυνομικών της Χιλής, επειδή είχε ενεργό συμμετοχή στο κίνημα. Στην Ελλάδα, είναι αναρίθμητα τα παραδείγματα των γυναικών (μαθητριών, φοιτητριών), που έχουν δεχθεί καψόνια εξευτελισμού και σεξουαλικές παρενοχλήσεις από τις συμμορίες των ΜΑΤ, ΔΙΑΣ,ΔΕΛΤΑ (δημόσιο ξεγύμνωμα γυναικών, σωματικοί έλεγχοι, σεξιστικές παρενοχλήσεις, κ.α.), με τις ευλογίες της κυβέρνησης.
Το γυναικείο κίνημα πρέπει να ξεπεράσει τα εμπόδια που συνειδητά σπέρνουν οι καπιταλιστές αλλά και οι ρεφορμιστές. Ο αγώνας των γυναικών πρέπει να στρέφεται ενάντια στις επιπτώσεις της ταξικής εκμετάλλευσης, ενάντια στη ρίζα του προβλήματος, δηλαδή το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα. Πρέπει στην πράξη να συνδέεται με το φοιτητικό και εργατικό κίνημα, με τους αγώνες ενάντια σε καταπίεση, πόλεμο, φτώχεια, ρατσισμό, περιβαλλοντική καταστροφή. Φοιτήτριες και φοιτητές, ενωμένοι να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Να βαδίσουμε όλοι μαζί στο δρόμο των εξεγερμένων σε Χιλή, Γαλλία κ.τ.λ. Με όπλα την αλληλεγγύη και την αυτόοργάνωσή μας, να παλέψουμε για την κατάργηση κάθε μορφής εκμετάλλευσης.
- ΚΑΜΙΑ ΜΙΣΘΟΛΟΓΙΚΗ ΚΑΙ ΕΡΓΑΣΙΑΚΗ ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ – ΑΥΞΗΣΗ ΜΙΣΘΩΝ ΓΙΑ ΟΛΕΣ/ΟΛΟΥΣ – ΡΙΖΙΚΗ ΑΥΞΗΣΗ ΤΩΝ ΑΔΕΙΩΝ, ΕΠΙΔΟΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΔΙΕΥΚΟΛΥΝΣΕΩΝ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ.
- ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΗΝ ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΗ ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΑ – ΤΣΑΚΙΣΜΑ ΤΗΣ ΒΙΑΣ ΑΠΟ ΕΡΓΟΔΟΤΕΣ ΣΕ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ/ΕΣ
- ΔΗΜΟΣΙΑ–ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑ, ΥΓΕΙΑ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ – ΔΟΜΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΕΥΚΟΛΥΝΣΗ ΤΗΣ ΦΡΟΝΤΙΔΑΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ, ΤΗΝ ΕΛΑΦΡΥΝΣΗ ΤΗΣ ΟΙΚΙΑΚΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ (ΟΛΟΗΜΕΡΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΙ ΚΑΙ ΔΩΡΕΑΝ ΒΡΕΦΟΝΗΠΙΑΚΟΙ ΣΤΑΘΜΟΙ/ΣΧΟΛΕΙΑ, ΚΕΝΤΡΑ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΩΝ Κ.ΛΠ.)
- ΤΣΑΚΙΣΜΑ ΤΩΝ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΩΝ ΠΑΡΕΝΟΧΛΗΣΕΩΝ ΜΕΣΑ ΚΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ, ΤΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗΣ ΚΑΙ ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΗΣ ΒΙΑΣ, ΤΗΣ ΕΜΠΟΡΙΑΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ
- ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΚΑΙ ΔΙΕΥΡΥΝΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ/ΕΛΕΥΘΕΡΙΩΝ
- ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ/ΣΤΡΙΩΝ, ΙΣΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ – ΣΥΝΟΡΑ ΑΝΟΙΧΤΑ, ΜΕ ΕΛΕΥΘΕΡΗ, ΑΣΦΑΛΗ, ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ – ΠΛΗΡΗ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΩΝ –ΕΠΑΝΕΝΩΣΗ ΜΕ ΤΙΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΤΟΥΣ
- ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ – ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ – ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΕΕ. ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ – ΚΟΙΝΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ.
- ΠΑΛΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ ΤΙΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ
- ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΠΟΥ ΘΑ ΕΦΑΡΜΟΣΕΙ ΕΝΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΣΩΤΗΡΙΑΣ